nereye gittiğini düşünmeden yürümek

düşündüğün başka şeyler vardır henüz nereye gideceğini düşünmek için yer yoktur

kaybolmakla sonuçlanır.

mutsuz olduğumda yaptığım eylem. güzel bir hafif efkarlı playlist yaparım. takarım kulaklığı. havada soğuk veya yağmurluysa off. kimseyi görmeden, kimseyi umursamadan...

çok güzel terapi lan bir de kulaklığın varsa bayılana kadaryürürüm.

hava serinse kulaklığın varsa kafa rahatlatacak daha iyi bi yöntem yoktur

şu an yapmak istediğim durumdur. keşke özgür olsak, hiçbir tehlike olmasa sokaklarda. gece herkes uyurken yurusek. nereye gittiğimiz önemli değil. o sakinlige biraksak kendimizi. ruhumuz arınır, dinlenir.

bazen yapmak istediğim ama yapamadım şey. kulaklığı takıp sokaklarda kaybolmak istiyorum.

sık sık yaptığım ve rahatlamaya kendimle başbaşa kalıp sakinleştiğim, kendimi ve hayatı sorguladığım bir rutin haline getirdim. canınız sıkkınken stresliyken denemenizi şiddetle tavsiye ederim elbet iyi gelecektir. kafanız rahatlamasa bile yorulursunuz eve gelince uyuma sürecinizi hızlandırır.

sık sık yaptığım eylem. öyle rahatlatıyor ki bilmediğin sokaklarda herseyi boşvererek yürüyorsun. hayatın koşuşturmacası içinde arada yapmak gerekiyor

arada yaparım. kafam bulaniksa birde çok iyi gelir. tavsiye de ederim ayrıca.

bugün otobüsten inip yaptım. yağmurlu havada sevdiğim şarkıları dinledim. ağladım da biraz. etrafımdaki kara bulutlar azaldı resmen.

yağmurlu bir akşamda, kulaklığı takıp saatlerce yürümek. en güzeli tartışmasız..

kafanda binbir türlü düşünce vardır, bir de nereye gittiğini düşünmek istemezsin. kulaklığını takıp dünyayı da sessize aldın mı tadından yenmez.

dünyanın en rahatlatıcı hareketi. mutsuz musun yürü , sinirli misin yürü , mutlu musun yine yürü.

zaten kafan başka şeyleri düşünmekle meşguldür.

çok güzel. mutsuzsan düşünerek, mutluysan hayal kurarak, sinirliysen içinden bağırarak yürüyorsun. hepsinde de rahatlatıyor. sinirli olduğum bir gün 16 km yürümüşüm. rekorum budur..

dünyanın en iyi terapisi. böyle beklenmedik bir anda geliyor bu fikir bana çıkıyorum böyle yürüyorum, bir amacım yok, gideceğim bir yol yok, bekleyenim yok. uzun uzadıya düşünüyorum her şeyi attığım adımlar gittiğim yol o kadar umrum dışı ki anlatamam. tabi bununla birlikte düşünme gücüm ağır basıyor, farkına varıyorum bazı şeylerin sonra bu düşünceler silsilesi bittiğinde, kendimi ne ara geldiğimi bilmediğim bir yerde buluyorum, bunun farkına varınca tabi bütün olay toz, duman oluyor geri eski boktan halimi alıyorum , keşke şöyle sonsuzluğa doğru bir yola çıkabilsem (bkz: cenazem)

bunu sadece bıkkın yıkıklar yapar mesela me

şu an tek istediğim şey resmen

bunu nasıl yapıyorsunuz ya. ben bu gidişin bir de eve dönüşü var deyip üşenip çok uzaklaşamıyorum mesela

ankarada her yer yokuş olduğu için böyle şeye pek kalkışmıyorum...